اما نتایج تحقیقات اخیر نشان می دهد که این روش چندان دور از اشکال نیست؛ هر چند والدین ممکن است تاکید داشته باشند صاف نشستن در حالتی که ران ها موازی با زمین قرار دارند، بهترین روش است. مطالعات جدید نشان داده که این حالت فشار را بر مهره های انتهایی کمر افزایش می دهد.

سی سال پیش دانشمندان با استفاده از سرنگ هایی که در پشت افراد داوطلب وارد می کردند، میزان فشاری را که در حالات مختلف نشستن به کمر آنها وارد می شد، اندازه می گرفتند.

در آن زمان دانشمندان به این نتیجه رسیدند که تکیه دادن و زاویه نود درجه ایده آل ترین حالتی است که شدت فشار مضر برای کمر را تا حد ممکن کاهش می دهد. کلیه تحقیقات دیگری نیز که تا به امروز در این زمینه انجام شده، به نوعی تاکیدی بر صحت این امر بوده است.

اما اکنون در سال 2006، طی تحقیقاتی که با دستگاههای پیشرفته تر انجام شده است، اعضای یک تیم تحقیقاتی، 22 فرد داوطلب را در دانشگاه ابردین (Aberdeen) اسکاتلند، در سه حالت مختلف نشستن، مورد آزمایش قرار داده اند. در حالت اول بالاتنه به جلو خم شده و نسبت به رانها زاویه حاده تشکیل داده و در حالت دوم بالاتنه کاملا صاف و با ران ها زاویه 90 درجه ساخته است.

این دو حالت بیشترین حرکت را در ستون فقرات ایجاد کرده و با فشار زیادی که به این ناحیه وارد می کنند، باعث می شوند ماده داخل مهره های ستون فقرات در یک خط قرار نگیرد و از فرم اصلی اش خارج شود.

در حالت سوم، افراد با زاویه 135 درجه به عقب تکیه دادند، در حالیکه پاهایشان بر روی زمین قرار داشت و با رانها زاویه منفرجه ساختند. این حالت کمترین آسیب را به مهره ها، کمر و ستون فقرات وارد می کند.

بر طبق نتیجه بدست آمده از این مطالعات، نشستن در حالتی که شخص به پشت تکیه داده و زاویه بین رانها و کمرش بیشتر از 90 درجه باشد، بسیار مناسب تر از حالتی است که فرد با زاویه 90 درجه بنشیند.

به طور خلاصه می توان گفت : "نشستن با زاویه 90 درجه به کمر فشار می آورد، تکیه دادن به عقب و متمایل کردن کمر به سمت پشت، کمترین آسیب را به ستون فقرات وارد می کند."